Rodział II

Reszta dnia minęła niesamowicie spokojnie. Jongin kusił się nawet, aby stwierdzić, że był to niezwykle nudny dzień. Jego przełożony, Ahn Chil Hyun, oprowadził go po całym budynku, opowiedział o obowiązkach i zasadach panujących w szpitalu. Po długim spacerze usiedli razem w gabinecie głównego pielęgniarza i dopiero tam Jongin poczuł się lekko zrelaksowany. Ściany pokoju były pomalowane na biało, ale ten odcień wydawał się bardziej naturalny niż wszędzie indziej w szpitalu. Uchylone okno i zapalona świeca pozbywały się typowego zapachu dla placówek zdrowotnych.

Kiedy usiedli w wygodnych, skórzanych fotelach Jongin poczuł na sobie badawcze spojrzenie starszego mężczyzny. Podniósł wzrok, aby upewnić się, że rzeczywiście, jego przełożony przypatrywał mu się z zaciekawionym wyrazem twarzy.

- Więc Jongin, powiedz mi, co taki zdolny, mądry chłopak robi tutaj? Dlaczego nie wyjechałeś, nie poszedłeś na studia?

To pytanie zawisło w powietrzu. Młody chłopak czuł, jak w jego gardle wyrasta wielka gula, uniemożliwiająca mówienie. Zamknął oczy i postarał się, wziąć parę głębszych oddechów. Nie miał przygotowanej odpowiedzi na takie pytanie. Chciał pomagać, ale nigdy nie zastanawiał się, dlaczego wybrał to nad swoją dalszą edukację, nad ambicje i wolę rodziców.

- Ja.. - zaczął, ale nie mógł skończyć, nic nie przychodziło mu do głowy. Spuścił wzrok na dłonie, które teraz mocno zaciskał na swoich kolanach. I kiedy czuł, że zaraz spanikuje, powie coś głupiego, jego nerwowe myśli przerwał delikatny śmiech.

- W porządku. Nie musisz mi odpowiadać od razu. Chciałbym tylko, żebyś poszedł dzisiaj już do domu i się nad tym zastanowił. Widzę, że chcesz pomagać i naprawdę mnie to cieszy, ale Jongin, musisz zdać sobie sprawę z tego, iż to bardzo niewdzięczna praca. Nasze wysiłki rzadko dają jakiekolwiek efekty. Większość tych ludzi nigdy stąd nie wyjdzie, umrze tutaj ze starości lub popełni w końcu samobójstwo, jeśli tylko spuścisz ich z oczu na chwilę.. Oczywiście, są przypadki, kiedy możemy pomóc i to jest najwspanialsze uczucie, ale jednak, pamiętaj – przez większość czasu nasza praca jest bezcelowa i polega tylko na pilnowaniu, aby nie zrobili sobie krzywdy.. - przerwał na chwilę, odwracając wzrok w stronę okna i biorąc głębszy wdech. - Mówię ci to, bo jesteś młody, widzę w twoich oczach tą samą chęć i ambicję niesienia pomocy, jaką ja kiedyś miałem, kiedy zaczynałem tutaj.. Nie chcę, żebyś potem żałował. Zastanów się nad tym, dobrze?

Jongin podniósł wzrok i spojrzał na starszego mężczyznę. Nie potrafił odczytać jego wyrazu twarzy. Kiwnął głową w odpowiedzi i podniósł się z wygodnego fotela. Czuł, jak zaczyna boleć go głowa. Nigdy nie spodziewał się usłyszeć takich słów. Nigdy nie sądził, że cokolwiek będzie w stanie zachwiać jego pewność siebie, jego wiarę, że to jest właśnie to, co chce robić całe życie.

- Do widzenia. - powiedział, jednak przez jego zaciśnięte gardło brzmiało to bardziej jak szept.
- Jongin, przemyśl to. Jeśli jutro zdecydujesz się nie przyjść.. Zrozumiem to doskonale, to będzie dobra decyzja. Do widzenia.

W drodze do domu Jongin postanowił przemyśleć słowa lekarza. Pogoda panująca za oknem idealnie ukazywała jego uczucia. Deszcz odbijający się od szyby autobusu i pojedyncze krople, które zdołały utrzymać się na szklanej powierzchni, leniwie sunęły w dół. Według chłopaka ilustrowało to słowa jego przełożonego. Wielu osobom nie uda się pomóc i umrą szybko, jak strumienie wody, które wyswobodzone z chmury, natychmiast ginęły w kałużach. Ale co z tymi, którzy trzymają się okna? Im można pomóc, wystarczy zatrzymać ich wystarczająco długo i poczekać na słońce. Wraz z pomocą gorących promieni, wyparują, zmieniając się w parę wodną i wrócą do góry, do chmur. Jongin chciał stać się chociaż dla jednej osoby takim prywatnym słońcem. Wysiadając z autobusu jedna, ostatnia kropla deszczu spadła prosto na jego dłoń. Razem z uśmiechem na twarzy Jongin'a, zza chmur zaczęło wychodzić słońce.